M.L. and W. W. v. Germany (60798/10 και 65599/10), 2018

Με την υπόθεση αυτή εξετάστηκε το «δικαίωμα στη λήθη», το οποίο αναφερόταν στην προστασία των δεδομένων ενός υποκείμενου, μέσω της παρεχόμενης δυνατότητας να ζητήσει τη μερική ή πλήρη διαγραφή των αποτελεσμάτων αναζήτησης που συνδέονται με το όνομά του, και τα οποία θεωρεί ότι δεν είναι σκόπιμο να καθίστανται γνωστά μετά από ορισμένο χρονικό διάστημα, μολονότι δεν ετίθετο σε αμφισβήτηση η νομιμότητα της αρχικής ανάρτησης. Ειδικότερα, στα διαδικτυακά αρχεία μέσων ενημέρωσης περιλαμβάνονταν τα προσωπικά δεδομένα ατόμου, που είχε αποτελέσει αντικείμενο δημοσίευσης στο παρελθόν, για την καταδίκη του για ανθρωποκτονία. Το Δικαστήριο έκρινε ότι όσο σημαντικό και αν είναι το δικαίωμα στη λήθη, δεν είναι απόλυτο. Πρέπει να σταθμίζεται έναντι του δικαιώματος ενημέρωσης  του γενικού κοινού για τα γεγονότα του παρελθόντος και για τη σύγχρονη ιστορία, ιδίως μέσω των ψηφιακών αρχείων του Τύπου. Εκτός από την πρωταρχική λειτουργία του Τύπου στην μετάδοση πληροφοριών και ιδεών γενικού ενδιαφέροντος, ο Τύπος έχει και ένα δευτερεύοντα αλλά σημαντικό ρόλο να διαδραματίσει, που αφορά στη διατήρηση αρχείων, που περιέχουν ειδήσεις, οι οποίες έχουν αναφερθεί στο παρελθόν και με αυτόν τον τρόπο να τα θέτει στη διάθεση του κοινού. Τα διαδικτυακά αρχεία συμβάλλουν ουσιαστικά στη διατήρηση και διάθεση ειδήσεων και πληροφοριών. Τα ψηφιακά αρχεία αποτελούν σημαντική πηγή για την εκπαίδευση και την ιστορική έρευνα, ιδίως επειδή είναι εύκολα προσβάσιμα στο κοινό και είναι γενικά δωρεάν. Για τους λόγους αυτούς και κατόπιν της παραπάνω στάθμισης δεν εντόπισε παραβίαση του δικαιώματος (άρθρο 8 ΕΣΔΑ – προστασία της ιδιωτικής ζωής) των προσφευγόντων.