BREYER v. GERMANY (50001/12), 2020

Το Δικαστήριο επαναλαμβάνει ότι η ιδιωτική ζωή είναι ένας ευρύς όρος που δεν υπόκειται σε εξαντλητικό ορισμό και δεν πρέπει να ερμηνεύεται περιοριστικά. Διαπίστωσε ότι η ευρεία ερμηνεία αντιστοιχεί με εκείνη της Σύμβασης για την Προστασία Δεδομένων, σκοπός της οποίας είναι «να διασφαλίσει για κάθε άτομο, σεβασμό των δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών του, και ιδίως του δικαιώματός του στην ιδιωτική ζωή, όσον αφορά την αυτοματοποιημένη επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα που το αφορούν. Το Δικαστήριο αναγνώρισε επίσης ότι, όταν σταθμίζουν το συμφέρον του εναγόμενου κράτους για την προστασία της εθνικής του ασφάλειας μέσω μέτρων μυστικής επιτήρησης έναντι της παρέμβασης στην ιδιωτική ζωή του παρακολουθούμενου ατόμου, οι εθνικές αρχές απολαμβάνουν ένα ορισμένο περιθώριο εκτίμησης στην επιλογή των μέσων για την επίτευξη του νόμιμου σκοπού της προστασίας της εθνικής ασφάλειας. Το περιθώριο τείνει να είναι στενότερο όταν το διακυβευόμενο δικαίωμα είναι κρίσιμο για την αποτελεσματική απόλαυση των προσωπικών ή βασικών δικαιωμάτων του ατόμου.

Σύνδεσμος ιστού αρχικής πηγής: